Defterimin arasında duruyorsun. Ö., bana neden yalan söylediğini anlatıyor. Diyor ki bir hastalığın varmış, ölecekmişsin, ne zaman olduğuysa belli değilmiş. Öleceğin için o işi alamamışsın. Sana bakıyorum, "Ne olacak bu iş?" diyorum, bana yarın yapacağın yemeklerden bahsediyorsun. Birkaç tanesini saydıktan sonra "Bilmiyorum... Hepsini yapmayı seviyorum aslında." diyorsun. "Aslında demek istediğim o değildi." diyorum, bir yandan ağlarken sana bence Ö.'nün değil benim sevgilim olman gerektiğini söylüyorum. Gülüyorsun. Öpüşüyoruz. İçeriden biri bana sesleniyor, defterimin başka sayfalarında büyük bir arayışa giriyorum, işim bittiğinde hangi sayfada olduğunu zorlukla buluyorum. Neden hala bu pozisyonda olduğumuz veya nasıl bu hale geldiğimiz hakkında hiçbir fikrim yok. Seni bu şekilde öpmenin ve muhtemelen beni bu şekilde öpmenin çok zor olduğunu düşünüyorum. Öleceğini bildiğim halde dudaklarımı senden alamıyorum. Hemen ertesi gün birini bulduğumu ve X.'in bunu duyunca çok üzülmesini istediğimi düşünürken uyandım.